Marian Weijer wilde graag een aantal dingen in het leven van haar opa en haar vader uitzoeken en vastleggen. Dat zijn 2 hele mooie portretten geworden, geschreven op een integere wijze in een sobere stijl, die goed past bij het (misschien wel Friesche) karakter van beide mannen: ‘gewoon doen’, niet te veel praten en uitweiden. Ze beschrijft hun sociale bewogenheid, hun ambities, hun bevlogenheid en plaatst hen in hun tijd. Gewoon doen, voor hen was dat: vormgeven aan hun sociale bewogenheid en grote betrokkenheid bij het boerenleven. Door zich in te zetten voor betere scholing en meer kennis te verspreiden onder de agrarische jongeren. Maar het was niet zo gewoon, het was hun passie. En dat heeft Marian Weijer laten zien zonder daar veel grote woorden voor te gebruiken. Door ook veel niet te vertellen wat misschien had kunnen afleiden, maar wat ook nieuwsgierig maakt.
Het is knap om zo’n lange periode (2 levens) te beschrijven en dan goed op koers te blijven. De stijl deed mij denken aan filmshots: veel korte, vaak rake, observaties, vermeldingen van gebeurtenissen, en dan weer word je plotseling het verhaal ingetrokken en zit je bv achterop bij Karel op zijn vliegende Hollander of bij Liewe aan zijn schrijftafel en ga je mee in zijn overpeinzingen.
De indrukwekkende verantwoording en toelichting is m.i. een wezenlijk onderdeel van het boek.