[slider name="none"]

PERSBERICHT | De Donkerte Voorbij

Op 1 februari verscheen de dichtbundel: “De donkerte voorbij” geschreven door Beatrix Tas-Lagerwerf.

.

Schrijven tijdens depressie

Het schrijven van de gedichten tijdens haar depressie was voor haar een goede manier om haar gevoelens met haar omgeving te delen. Ook zorgde het ervoor dat de spanning die zij ervaarde minder werd. Zij is begonnen met schrijven toen zij op de bodem van een hele diepe put lag en mede door COVID 19 leek de put wel bodemloos. Gaandeweg dat zij het proces van haar behandeling verder in ging en er meer gedichten verschenen, kwamen er vanuit haar omgeving opmerkingen als: “is het niet wat om de gedichten te bundelen”. Dat is nogal wat. Maar gezien deze reacties en het feit dat het haar zo geholpen heeft besloot zij om er mee aan het werk te gaan. Tussen de bloemlezing van gedichten staan verbindende teksten, zodat het proces te volgens is. Van ja ik heb een depressie, een veiligheidsplan en een terugvalpreventieplan. Mede hierdoor is het boek geschikt voor lotgenoten, zorgprofessionals en een ieder die meer wil weten over het proces wat iemand, die met een depressie geconfronteerd wordt, doormaakt. Tevens hoopt zij als ervaringsdeskundige, al is het maar een beetje, het taboe rondom een depressie te doorbreken.

Depressie ten tijde van Corona

Helaas is gebleken, dat een van de gevolgen van de coronapandemie is, dat het aantal mensen met depressieve klachten dan wel een depressie is toegenomen. Dit geeft des te meer de actualiteit van het onderwerp depressie aan. Het aantal sociale contacten verminderd, mensen durven zich niet goed uit te uiten als het allemaal wat minder lijkt te gaan. Terwijl dit o zo belangrijk is. Het is een goede zaak bij depressieve gevoelens iemand te hebben die kan luisteren. En mocht het nodig zijn, schroom niet om hulp te vragen.

De donkerte voorbij taboe doorbrekend

Veel depressieve patiënten ervaren dat praten over een depressie niet altijd even makkelijk is. De buitenwereld gaat hier liever niet op in en blijft liever bij koetjes en kalfjes. Door mijn gevoelens en de procesbeschrijving van mijn behandeling weer te geven, hoop ik dit taboe (op kleine schaal) te doorbreken. Een houvast te zijn voor de depressieve patiënt en hun familie. Voor zorgprofessionals het proces vanuit de patiënt mee te geven. Daarnaast is de reis die door een depressieve patiënt afgelegd wordt een vol hobbels en dalen, met soms onverwachte wendingen. Maar mijn ervaring is met hard werken is het mogelijk om erbovenop te komen. Belangrijk is: durf hulp te vragen.

————————-